Roep om meer democratie in Turkije & Hong Kong
Stadspleinen hebben een bijzonder symbolisch karakter, ze vormen vaak het middelpunt van massale volksopstanden, bijeenkomsten en protesten. Op die pleinen komt het recht op vrijheid van meningsuiting, vergadering en betoging in zijn meest letterlijke vorm tot leven. Nu beleeft Hong Hong een grootschalig protest. Vorig jaar vond in Turkije een vergelijkbaar protest plaats.
Burgers komen bijeen op stadspleinen om verandering te eisen, hun ongenoegen te uiten door bijvoorbeeld tentkampen op te zetten, doorgangen te blokkeren met sit-ins, straten en pleinen te bezetten en daarmee net zo lang door te gaan totdat of autoriteiten de eisen honoreren of maatregelen nemen om een einde te maken aan de bezettingen. Vaak mondt dat uit op ontruiming met excessief politiegeweld waarbij man en macht worden ingezet, traangas veelvuldig wordt gebruikt, met als gevolg willekeurige arrestaties en detenties. Tevens proberen autoriteiten de non-conformisten de mond te snoeren door middel van druk, intimidatie en bedreigingen.
Nu heeft Hong Kong één van de grootste protesten in haar geschiedenis waar veel studenten en jongeren bij betrokken zijn. De demonstranten zijn vastbesloten hun rechten en vrijheden te verdedigen. Ze eisen een meer democratisch kiesstelsel waarin niet enkel de mogelijkheid bestaat om de nieuwe bestuurder va Hong Kong te kiezen, maar dat ook zeggenschap mogelijk is over de kandidaten die worden voorgesteld voor de positie. Nadat Peking besloot geen open nominaties toe te staan, gingen mensen massaal de straat op, om dat alsnog voor de verkiezingen in 2017 te kunnen bewerkstelligen.
Vorige jaar vonden in Turkije vergelijkbare protesten plaats, de zogeheten Gezi Park-protesten. Wat begon als een kleinschalige sit-in in Istanbul voor het behoud van een stadspark, breidde zich uit tot een landelijk protest tegen het beleid van de regerende AKP (Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling).
Opvallend is dat volgens enquêtes de gemiddelde leeftijd van de demonstranten 28 was, die ook voornamelijk uit studenten en jongeren bestonden. Hoewel bij beide demonstraties de betogers over het algemeen vredig waren, liepen de emoties hoog op. In beide steden zien we dat het mis gaat op het moment dat er om meer ruimte wordt gevraagd door betogers, dan aanvankelijk wordt bezet. Om de menigte te doen luisteren naar de bevelen van de politie (in casu de overheid) wordt fysiek geweld gebruikt en worden middelen als traangas en/of pepperspray ingezet.
In Hong Kong zijn mensen doorgaans gewend een paraplu bij zich te hebben, ter bescherming tegen de hitte van de zon. Maar de vele paraplu's die de demonstranten bij zich hebben, staan nu symbool voor een geweldloos en vredig protest en dienen tevens als schild tegen traangas. Vandaar dat er ook wordt gesproken over de 'paraplu-revolutie'.
De protesten zijn in beide steden grootschaliger geweest dan de organisatoren durfden te dromen. De betogers in Turkije waren vastbesloten niet te wijken voor de machthebbers voordat er concrete eisen werden gehonoreerd. Hetzelfde geldt voor de betogers in Hong Kong. Net zoals Erdoğan en diens partij, verwachten waarnemers dat de Communistische Partij in Peking niet zal buigen voor de eisen van de betogers, en dat terwijl de hele wereld meekijkt. Sterker nog, net zoals in Turkije het geval is geweest, zullen ook de leiders is Hongkong door consequent bij hun standpunt te blijven, de meerderheid proberen te overtuigen dat het geweld tegen te betogers gerechtvaardigd is, en ter bescherming dient van de maatschappij als geheel.
BETÜL ÇATAL
Ook gepubliceerd in de krant Zaman Vandaag.
Burgers komen bijeen op stadspleinen om verandering te eisen, hun ongenoegen te uiten door bijvoorbeeld tentkampen op te zetten, doorgangen te blokkeren met sit-ins, straten en pleinen te bezetten en daarmee net zo lang door te gaan totdat of autoriteiten de eisen honoreren of maatregelen nemen om een einde te maken aan de bezettingen. Vaak mondt dat uit op ontruiming met excessief politiegeweld waarbij man en macht worden ingezet, traangas veelvuldig wordt gebruikt, met als gevolg willekeurige arrestaties en detenties. Tevens proberen autoriteiten de non-conformisten de mond te snoeren door middel van druk, intimidatie en bedreigingen.
Nu heeft Hong Kong één van de grootste protesten in haar geschiedenis waar veel studenten en jongeren bij betrokken zijn. De demonstranten zijn vastbesloten hun rechten en vrijheden te verdedigen. Ze eisen een meer democratisch kiesstelsel waarin niet enkel de mogelijkheid bestaat om de nieuwe bestuurder va Hong Kong te kiezen, maar dat ook zeggenschap mogelijk is over de kandidaten die worden voorgesteld voor de positie. Nadat Peking besloot geen open nominaties toe te staan, gingen mensen massaal de straat op, om dat alsnog voor de verkiezingen in 2017 te kunnen bewerkstelligen.
Vorige jaar vonden in Turkije vergelijkbare protesten plaats, de zogeheten Gezi Park-protesten. Wat begon als een kleinschalige sit-in in Istanbul voor het behoud van een stadspark, breidde zich uit tot een landelijk protest tegen het beleid van de regerende AKP (Partij voor Rechtvaardigheid en Ontwikkeling).
Opvallend is dat volgens enquêtes de gemiddelde leeftijd van de demonstranten 28 was, die ook voornamelijk uit studenten en jongeren bestonden. Hoewel bij beide demonstraties de betogers over het algemeen vredig waren, liepen de emoties hoog op. In beide steden zien we dat het mis gaat op het moment dat er om meer ruimte wordt gevraagd door betogers, dan aanvankelijk wordt bezet. Om de menigte te doen luisteren naar de bevelen van de politie (in casu de overheid) wordt fysiek geweld gebruikt en worden middelen als traangas en/of pepperspray ingezet.
In Hong Kong zijn mensen doorgaans gewend een paraplu bij zich te hebben, ter bescherming tegen de hitte van de zon. Maar de vele paraplu's die de demonstranten bij zich hebben, staan nu symbool voor een geweldloos en vredig protest en dienen tevens als schild tegen traangas. Vandaar dat er ook wordt gesproken over de 'paraplu-revolutie'.
De protesten zijn in beide steden grootschaliger geweest dan de organisatoren durfden te dromen. De betogers in Turkije waren vastbesloten niet te wijken voor de machthebbers voordat er concrete eisen werden gehonoreerd. Hetzelfde geldt voor de betogers in Hong Kong. Net zoals Erdoğan en diens partij, verwachten waarnemers dat de Communistische Partij in Peking niet zal buigen voor de eisen van de betogers, en dat terwijl de hele wereld meekijkt. Sterker nog, net zoals in Turkije het geval is geweest, zullen ook de leiders is Hongkong door consequent bij hun standpunt te blijven, de meerderheid proberen te overtuigen dat het geweld tegen te betogers gerechtvaardigd is, en ter bescherming dient van de maatschappij als geheel.
De
demonstraties worden door de meeste mensen, die normaal gesproken ook geen
interesse hebben in politiek, niet begrepen, vooral nu het op onder andere
economisch vlak goed gaat. Maar de betogers hebben het idee, dat als ze nu
niets doen, Hongkong weer in Chinese handen komt, en dat willen zij niet. De
voormalig Britse kolonie vecht voor democratie en voert de druk op het bestuur
van de stad op. Het liefst zien zij C.Y. Leung aftreden, gezien hij niet democratisch
is verkozen tot bestuurder van de stad.
Het verschil met Turkije zit hem dan
ook daarin. Turkije kent wel een democratisch verkozen volksvertegenwoordiging.
Een eventuele aftreding door demonstraties en protesten is binnen een dergelijk
systeem niet gelegaliseerd, en niet mogelijk. Terwijl in Hongkong de zogeheten
Peking-getrouwen hun steun laten blijken door tegenacties, zijn er in Turkije
trouwe aanhangers van de heersende politieke partij die het belangrijker vinden
dat het land op mondiaal niveau financieel sterk blijft en het imago ervan niet
wordt beschadigd. Zelfs ten koste van meer zeggenschap over sociaal-maatschappelijke plannen.Wat in beide landen het meest opvallend
is, is het optreden van jongeren en hun leidende rol binnen de demonstraties.
Jongeren hebben het vermogen om met hun sympathie medestudenten en andere
burgers met elkaar te verbinden, en hun stem aan de rest van de wereld te laten
horen door op een efficiënte manier gebruik te maken van sociale media, zoals
Twitter. Dat stoort ten allen tijde de heersende machthebbers, omdat er geen
grip meer is over hetgeen naar buiten toe wordt gecommuniceerd. Op die manier kan een intern
probleem door bemoeienis van andere landen verworden tot een extern probleem met
alle consequenties van dien. In Turkije leidden deze demonstraties uiteindelijk
tot de blokkering van bepaalde sociale netwerken, waaronder Twitter, tot
frustratie van zowel betogers als niet-betogers. Gebruikers van de verboden diensten werden opgespoord,
gearresteerd en beschuldigd van het 'aanzetten tot haat en openbare
vijandigheid’.
In China zijn vrijwel alle
westerse sociale netwerken geblokkeerd en doorgaans worden lokale
alternatieven gecensureerd. In Hongkong is er in principe wel vrije toegang tot
deze internetdiensten. Wel is het opvallend, dat China tijdens deze
demonstraties heeft besloten om Instagram ook te blokkeren en de toegang ertoe
onmogelijk te maken.
Het is hoopgevend dat jongeren zich niet
zomaar overgeven aan vaststaande systemen.Deze generatie is er een die zich
verzet tegen ongelijkheid en onderdrukking. Wat wel zorgen baart is dat de
meeste studenten in Hongkong die het bloedbad van Tiananmen niet hebben
meegemaakt, zich te weinig realiseren dat zij het uiteindelijk opnemen tegen
Peking voor wie het vaststaat dat als eenmaal het lopende verdrag met de
Britten is beëindigd, China zal heersen over Hongkong. Het optreden van Turkije
tegenover de betogers is niet goed te praten, maar vergeleken met hetgeen China
in staat is geweest in het nabije verleden, wel mild te noemen.
BETÜL ÇATAL
Ook gepubliceerd in de krant Zaman Vandaag.
Reacties
Een reactie posten