Verloren Onschuld

‘Als ik zoiets van zo dichtbij zou meemaken, zou dat zo anders zijn’, heb ik altijd gezegd. 'Anders' in de zin van ongeloofwaardig, erg, bizar…Dat was het ook. Ene buurman werd op nieuwjaarsdag, op klaarlichte dag in mijn woonwijk, in mijn straat, op de tegels waar ik vele voetstappen heb gezet, vermoord. En hoe. Gewoon, neergeschoten. Wellicht van dichtbij. En de daders zouden volgens de politie te voet zijn gevlucht. Het idee, dat er mensen met een bewuste, voorbedachte plan naar mijn straat afreizen, iemand doden en zich daarna mengen in het publiek, misschien zelfs meekijken of koelbloedig weglopen…mijn straat was zijn onschuld verloren...

Ik betrap me er zelf op dat ik 'gewoon neergeschoten' met alle gemak kan zeggen en typen. Is het wel zo gewoon? Is gewoon ook normaal? Als iets gewoonlijk vaker voorkomt, verwordt het dan tot iets dat 'normaal' is?

Van zo dichtbij, zo iets ergs. Ik heb gedacht dat wij, de buurtbewoners, hier niet zo snel overheen zouden kunnen komen of dat het in ieder geval lang(er) zou duren. Ik heb gedacht, dat kinderen niet meer buiten zouden durven te spelen. Collega’s vragen mij nog wel eens ‘hoe het ermee zit’ en dan doelen ze op de sfeer in mijn straat. ‘Goed’, antwoord ik. Misschien te goed. Ik weet het niet. Enige tijd later hoor ik kinderen op straat met elkaar praten, kinderen van onder de 10: ‘er is weer iemand doodgemaakt, en toen daarna weer’, ze hebben het onderling over de liquidaties in de hoofdstad. Het laat ze koud, het doet ze niet zoveel meer, het maakt ze niet bang. Misschien is dit goed, misschien ook niet. Ze hervatten het 'politie en boefje' spelletje, waarbij er ruzie wordt gemaakt over wie het boefje mag zijn...

Het gemak waarop er wordt gepraat over andermans dood en dat er zo lichtzinnig over wordt gedaan, stoort mij wel. Wij zijn ons onschuld verloren.

Over de rug van doden proberen wij ons te profileren als ‘maatschappelijk betrokken’ of als ‘intellectueel’. Het idee is misschien onschuldig, maar de uitwerking…Het gaat ons eigenlijk niet zozeer om de doden an sich of over hoe erg we dit soort zaken wel niet vinden. Het gaat ons om ons eigen gelijk. Populariteit. Ego’s. 

Tijdschriften aanbieden op marktplaats voor driedubbele bedragen. Over de rug van doden. Schaamteloos. Een boek in elkaar timmeren over een vliegtuigramp, omdat verslaggeving zoals de functie betaamt niet voldoet wellicht, ook over de rug van doden. 

Heel veel doden. Niet allen in Nederland. Overal ter wereld. Onschuld is verloren.  

Laatst, is er een jongeman door een vermeend groepje tuig levend in brand gestoken. Iemand. Een jongeman. Hij is dood. En wij, kunnen elkaar nu weer over en weer laten zien wie er al dan niet gelijk heeft of heeft gehad. We kunnen weer groepen wegzetten en bestempelen. 

Vandaag zijn er weer drie jonge mensen neerschoten. Dood. Wij kunnen elkaar weer het een en ander verwijten. Verzoeken om afstandneming. Vingertje wijzen. ‘Nu is het jullie beurt’-houding aannemen. Over de rug van doden.

Wij zijn ons onschuld verloren. Het is zoek.