Don't dream your life, live your dream...

Het onderzoek van drs. Sarai Boelema, promovenda te Universiteit van Utrecht, dat het effect van alcohol in het puberbrein meet, toont aan dat er geen harde bewijzen zijn voor omvangrijke schade dat door alcohol veroorzaakt zou worden.   Aan het onderzoek deden 2230 jongeren mee met verschillende leefgewoontes, achtergronden en van verschillende leeftijden. De drinkers functioneerden niet slechter dan niet-drinkers als het gaat om geheugen, impulscontrole en concentratievermogen. ‘ Wat wij gedaan hebben is dat wij een grote groep jongeren gedurende langere tijd gevolgd hebben en hen een aantal taken die de concentratie of mentale flexibiliteit meten, hebben laten afleggen’, aldus Boelema. Op de vraag of veel-drinkers minder scoorden dan niet-drinkers geeft de onderzoeker aan geen verschillen te hebben ontdekt. De groep jongeren zijn voor een duur van vier jaren gevolgd en onder de definitie ‘drinker’ valt volgens dit onderzoek een persoon die iedere week, minstens 1 keer p

Woord. Veel meer dan een groep klanken en letters alleen. Een woord kan zoveel zeggen. Slechts één ervan. Weerspiegeling van emotie, statements, denkwijze... In o.a. woorden drukken wij uit hoe we ons voelen, wat we denken en wat anderen mogen weten. Soms, laten wij een woord vallen en gunnen we de wederpartij een eigen interpretatie, een eigen ruimte voor betekenistoevoeging. Soms ook niet, dan draait het om hetgeen wij willen uitdrukken en doet de interpretatie van de ander er niet aan toe. Soms gebruiken we massaal bepaalde woorden in een dergelijke constructie met de bedoeling een 'vaststaande' betekenis te hechten aan de woorden in casu. Maar we vergeten...betekenissen van woorden zijn aan verandering onderhevig. Maar goed ook. Woorden die wij gebruiken, zeggen veel over ons als persoon. Over hetgeen we willen duidelijk maken. Woorden kunnen separeren, verbinden, bekritiseren of complimenteren. Dat wij als samenleving veelvuldig bepaalde termen gebruiken, zegt meer over

‘Als ik zoiets van zo dichtbij zou meemaken, zou dat zo anders zijn’, heb ik altijd gezegd. 'Anders' in de zin van ongeloofwaardig, erg, bizar…Dat was het ook. Ene buurman werd op nieuwjaarsdag, op klaarlichte dag in mijn woonwijk, in mijn straat, op de tegels waar ik vele voetstappen heb gezet, vermoord. En hoe. Gewoon, neergeschoten. Wellicht van dichtbij. En de daders zouden volgens de politie te voet zijn gevlucht. Het idee, dat er mensen met een bewuste, voorbedachte plan naar mijn straat afreizen, iemand doden en zich daarna mengen in het publiek, misschien zelfs meekijken of koelbloedig weglopen…mijn straat was zijn onschuld verloren... Ik betrap me er zelf op dat ik 'gewoon neergeschoten' met alle gemak kan zeggen en typen. Is het wel zo gewoon? Is gewoon ook normaal? Als iets gewoonlijk vaker voorkomt, verwordt het dan tot iets dat 'normaal' is? Van zo dichtbij, zo iets ergs. Ik heb gedacht dat wij, de buurtbewoners, hier niet zo snel ov